Heb net nog niet zitten huilen. Scheelde maar heel erg weinig. Kon mijn verdriet bij niemand kwijt. Niet bij mijn vrouw, die mij toch heel goed begrijpt en dienovereenkomstig adoreert. Maar niet deze keer. Heb mijn schoonmoeder nog telefonisch opgebeld. “Sorry hoor” sprak ze, “maar ik heb even geen tijd. Ben voorlopig nog wel even zoet met het knippen van de kalknagels van pa zijn tenen”. Heb daarna mijn dochters, schoonzonen, kleinkinderen, buurvrouw, de buurvrouw van mijn buurvrouw, haar buurvrouw, enfin, heb iedereen met tenminste een lagere schoolopleiding geraadpleegd in de hoop mijn verdriet te kunnen delen.
Maar hulp? Echt niet. Moet het helemaal alleen doen deze keer. Natuurlijk vraagt heel Spijkenisse zich nu af wat uw commissaris zo kwelt. Welnu. Heb afgelopen vrijdag meegedaan aan het rondje van het bestuur. Zit je met zo’n twintig mannen in de multi functionele ruimte oftewel de bestuurskamer oftewel het rook- c.q. zuiphol etc.. Hoor je goede ideeën, suggesties en op- en aanmerkingen. Krijg je heel wat vertrouwen in je medemens. Met een prima gevoel ga je naar huis om je vrouw te vertellen dat de wereld mooi is en dat iedereen van mij houdt. Lekker een borreltje gedronken op die hele fantastische wereld en ‘s morgens vroeg weer op om verder te gaan met genieten van al het mooie dat op ons wacht.
Kom je om 10.00 uur weer in het clubhuis en wat gebeurt er dan? Of er een aardbeving met aanhang op visite geweest is. De hele vloer en alle tafels lagen bezaaid met ordinair afval. Ben nog op zoek geweest naar overlevenden van de ramp in de hoop iemand een pak slaag te kunnen geven, maar mooi niemand te vinden. Op het slagveld van eer hadden de overlevenden hun doden en gewonden mee naar huis genomen.
Voor je iets kunt doen komen dan de eerste ouders al binnen. Verschrikt kijken ze dan om zich heen en dan komen de vragen. “Hoe, wat, wie, waar, waarom”? “Sorry dames”, moet je dan zeggen “een onderonsje van een stel volwassenen die na de training o.a. nog wat blijven napraten.
Gelukkig hebben we dan die ouders die zich terecht schamen om zo gasten te ontvangen. De bezemkast gaat open, de dweilen worden gepakt, en binnen een kwartier hebben die prachtige ouders het interieur weer heel erg toonbaar gemaakt. Een kwartier voor een aantal ouders. Twintig volwassenen moeten dat voor ze op zaterdagmorgenvroeg aangeschoten naar huis gaan in de helft van de tijd kunnen. Uiteindelijk is het hun vuil. Je laat dat niet voor anderen liggen. “Heren”, schaamte past “u”.
De commissaris