Hockey, je gaat, nee, moet er heen omdat je het niet kunt missen. Je komt al zo lang bij je clubje en wil altijd alles zien. De junioren op zaterdag en de kinderen op zondag. De mensen rond het spelletje die er voor zorgen dat de club blijft leven. De Jantjes, Pietjes, Cokkies, Reneetjes en noem ze maar op. Een weekend zonder hockey is als een weekend zonder kinderen.
Natuurlijk gaat er niets boven je eigen kinderen. Daar geniet je van en zijn bijzonder voor je. Kleindochter Emma moest nog wel even wennen aan broertje Hidde en sprak wel eens haar zorgen uit tegen mama Nathalie die een volwassen gesprek aan ging met de tweejarige schat:
Kraamtranen:
Nathalie: “waarom moet je huilen lieverd?”
Emma: “Baby huilt, mama.”
Nathalie: “Vind je de baby niet leuk?”
Emma: “Nee, baby huilt, mama.”
Nathalie: “Over een tijdje hoeft de baby niet meer zoveel te huilen, dan kun je ook lekker samen spelen!”
Emma: “Oh…”
Nathalie: “Kom even knuffelen bij mama. Mama heeft maar één meisje, Emma, en dat ben jij. Jij bent mama’s allerliefste meisje.” (gevolgd door veel geknuffel en kusjes)
Emma: “Dag lieve mama!”
Nathalie: “Slaap lekker lieve Emma.”
Ik moet dat nog al eens herlezen en smelt steeds opnieuw. Moet dan ook steeds weer denken aan mijn oudste kleinkind. René, René Dee heeft nog gehockeyd bij de junioren en is pas geleden voor de tweede keer naar Afghanistan vertrokken. Wilde hij graag. Was er van overtuigd dat Nederland daar goed werk deed en nog steeds doet. Als wachtmeester is hij belast met het opleiden van Afghanen opdat zij zelf hun land kunnen beschermen tegen de Taliban, die ze hartgrondig haten. Zal allemaal wel, maar samen met mama Fredy en alle mensen die van hem houden? We missen je elke dag. Lijk een beetje op MIJN Emma: Opa huilt, René.
Opa