Twee maanden kanker,

Twee maanden kanker, kan dat? Twee maanden maar en dan niet meer, of ben je dan dood? In mijn geval gelukkig niet. Je moet natuurlijk langer kanker hebben, maar kanker heb je toch pas op het moment dat het vastgesteld wordt? Niet eerder maar zeker niet later.

Ruim twee maanden geleden, begin september 2018, deed ik mee aan een bevolkingsonderzoek. Moest een monstertje van mijn ontlasting opsturen en binnen een week een bericht: U heeft bloedsporen in uw ontlasting! Prima organisatie, hadden al een afspraak voor me gemaakt bij een Keizerkliniek in Voorschoten en daar kon ik op 13 september al heel snel terecht. Eerst voor een intakegesprek, en daar acht dagen later voor een colloscopie, een inwendig onderzoek van de dikke darm. Dat werd gedaan onder toediening van een roesje. Je mocht daarna alleen niet zelf autorijden.
Met dochter Nathalie vlak in de buurt was dat geen probleem, op vrijdag 21 september met Nathalie naar de Keizerkliniek en de colloscopie ondergaan, stelt niets voor, alleen het schoonspoelen van de darmen de dag ervoor was vervelend, maar wel goed te doen.

Na het inwendig onderzoek even rustig zitten en de arts kwam er op haar gemak bijzitten.
U heeft darmkanker zei ze en keek me zielig aan terwijl ze zachtjes over de rug van mijn hand streelde. Vond dat wel prettig, lekker zacht handje!
Had geen idee wat voor reactie ze van mij verwachtte, ik vroeg alleen maar “oké, en hoe nu verder”?
We gaan een afspraak maken met een ziekenhuis waar u zelf heen wilt werd me verteld, dan maar het Sint Franciscus Gasthuis, is het dichtstbij gelegen ziekenhuis. Twee oktober kon ik daar terecht voor weer een intakegesprek. Dr. Kortekaas zou mijn arts zijn.

Die ontving mij samen met assistente Esther en ook daar vroegen ze uiteraard exact hetzelfde als de arts in de Keizerkliniek. Waar ik allemaal wel of geen last van had. Dokter Edammertje zei toen dat de kanker zeker was, maar dat hij twijfelde over de exacte plek waar het zat dus een vervolgonderzoek, een scan. Zestien oktober de scan.

De zestiende naar het Korte kaasje Op tijd maar weer gebeld en de benodigde informatie via de telefoon gekregen. Twee en twintig oktober naar het Sint Franciscus Gasthuis voor de opnameprocedure. Eerst mijn gegevens via de computer ingevuld, daarna de anesthesist met een bezoek vereerd en toen bloedprikken.

Vervolgens weer naar het Kortekaasje en daar kreeg ik een formulier, bloedprikken? “Kom ik net vandaan”? Zei ik verbaasd! Ja maar dat was voor de anesthesist, dit is voor je eigen arts! Communicatie in het Sint Franciscus Gasthuis is minimaal, ik besloot de arts te vragen of het binnen zijn eigen team op orde was, had geen zin geopereerd te worden en later te horen dat ik nog steeds kanker had maar dat mijn linker nier succesvol verwijderd was? Hoefde mij geen zorgen te maken? Ja, stuur dat ook maar via de post!

Op 23 oktober weer naar het Sint Franciscus Gasthuis naar de dagbehandeling voor de scopie, een foto en nog iets.
Volgende consult 30 oktober met alle uitslagen. Hij legde uiterst secuur uit waar de tumor zat en wat hij ging doen. Met een beetje mazzel zou ik vrijdag 2 november al geopereerd kunnen worden maar ik moest maar op dinsdag rekenen. Oké, donderdag 1 november kreeg ik een belletje dat ik vrijdagmorgen om 07:00 uur verwacht werd en rond 10:00 uur geopereerd zou worden. Lekker, kon mij niet vlug genoeg gaan.

Op vrijdag om 05:00 uur mijn bed uit, rustig krantje gehaald, gelezen en om 06:00 uur vertrokken naar Sint Franciscus Gasthuis. Daar werd ik geïnstalleerd in een éénpersoonskamer en kreeg voor de zekerheid een klysma. Rond 09:00 uur werd ik gehaald en naar de operatiekamer gebracht. Daar eerst een infuus geprikt, en toen kreeg ik twee paracetamolletjes om in te nemen. Zei nog dat ik geen pijn had maar het bleek dat zo de pijnspiegel op voorhand wat verhoogd werd. Nou ja?

Operatie zou onder narcose uitgevoerd worden maar volgens mij was dat niet nodig, was zo vroeg uit bed dat ik sowieso dwars door de operatie heen zou slapen? Ik heb geen idee wat er ging gebeuren, ben in slaap gevallen en toen ik wakker werd was ik 25 cm darm kwijt. Bleek later dat er ook nog een aantal lymfeklieren waren verdwenen. Of ik pijn had? Nou nee, helemaal niet! Dat verbaasde me wel. Voor de zekerheid had ik een morfinepompje dat ik zelf kon bedienen als er pijn was. Pompje heb ik één keer gebruikt, voor ik ging slapen, had geen zin om ‘s nachts wakker te worden met pijn.
Gebeurde ook niet, heerlijk geslapen. Wakker geworden werd me gevraagd of ik pijn had, nee, geen pijn, wilde me wel graag wassen. Oké aangezien ik goed bij de tijd was besloten ze de katheter te verwijderen zodat ik me makkelijk kon bewegen en ik liep naar de badkamer. Aangezien dat ook allemaal goed ging werd daarna besloten ook het infuus maar te verwijderen. Mocht ik pijn krijgen dan mocht ik een morfine pilletje slikken.
Maar aangezien er geen spoortje van pijn was had ik dat niet nodig. Wel moest ik verplicht viermaal per dag twee paracetamolletjes slikken. Uit voorzorg. Nou ja? Die slik ik alleen als er iets is en dat was niet zo? Ik spaarde ze wel op voor slechte dagen!

Die dag ging ik lekker wandelen, kwam nog een hometrainer tegen en heb een half uurtje gefietst. In de middag nog een arts gesproken en die wist toen al dat ik maandag naar huis mocht? Prettig vooruitzicht maar ik wilde wel even die maandag afwachten!
En ja hoor, maandagmorgen mocht ik van de arts naar huis. Vertelde wel eerlijk dat ik nog geen ontlasting had gehad, dat was een voorwaarde van het ziekenhuis, maar niet voor die arts?

Lekker naar huis en een dag later had ik zonder problemen mijn ontlasting.
Vijftien november moest ik terug op spreekuur en daar hoorde ik dat er onderzoek was gepleegd op het stuk darm dat naar het laboratorium was gestuurd en dat bleek gunstig, ik was schoon. Geen chemo of bestralingen nodig, hoera! Ik had precies twee maanden kanker gehad en nooit ziek geweest? Iedereen vertelde mij dat ik natuurlijk langer kanker had gehad, maar je hebt het toch pas als je het te horen krijgt? En het is ook over als het verteld wordt?

T©n van Dongen

Gepubliceerd door Ton

Geboren 13 april 1943 te Rotterdam Opleiding: LO, VO en PBNA. Gehuwd, twee dochters, vier kleinkinderen en 1 achterkleinkind Gepensioneerd sinds 2004. Als hobby's heb ik alle vormen van sport kijken, uiteraard blogjes schrijven, vakantie houden, en fietsen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.